Μα τι λέτε; (Γελάει)
Ξέρετε ένα σωρό πράγµατα που είναι
άχρηστα; Δε νοµίζω πως
µπορεί να υπάρξει ένας
τόπος τόσο πληκτικός και µελαγχολικός,
που οι έξυπνοι και μορφωμένοι
άνθρωποι να 'ναι άχρηστοι.
Ας υποθέσουµε ότι ανάμεσα στις εκατό
χιλιάόες κατοίκους που ζούνε
σ' αυτήν την πόλη -που
φυσικά είναι όλοι τους απαίδευτοι και
καθυστερηµένοι- υπάρχουν µόνο
τρεις άνθρωποι σαν και
σας. Δε χωρεί αµφιβολία πως εσείς. µόνοι
σας, δε θα µπορέσετε να
κατακτήσετε την αμόρφωτη
µάζα που σας περιστοιχίζει. Λίγο λίγο,
έτσι όπως θα κυλά η ζωή, θ'
αναγκαστείτε
κι εσείς να υπoχωρήσετε και να χαθείτε
µέσα στο απέραντο πλήθoς. Η ίδια η ζωή
θα
σας ρουφήξει αλλά θα
'χει πάρει από σας ό,τι καλύτερο έχετε.
Δε θα σβήσετε χωρίς ν' αφήσετε
πίσω σας ίχνη. Ύστερα
από σας μπορεί να βγουν άλλοι έξι, ύστερα
δώδεκα και πλήθoς άλλοι,
ωσότου τέτοιοι σαν εσάς
αποτελέσουνε τη πλειοψηφία. Σε
διακόσια-τριακόσια χρόνια η ζωή επί
της γης θα είναι αφάνταστα
µεγαλειώδης! Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από
µια τέτοια ζωή και µόλο
που ακόµα δεν υπάρχει,
έχει χρέος να την προαισθάνεται, να την
περιµένει, να την ονειρεύεται, να
προετοιµάζεται γι'
αυτήν. Γι' αυτό πρέπει να βλέπει και να
ξέρει περισσότερα από όσα έβλεπαν και
ήξεραν ο πατέρας του
και ο παππούς του. (Γελάει) Κι εσείς
παραπονιέστε πως ξέρετε ένα σωρό
πράγµατα που είναι
άχρηστα;
Μονόλογος του Βερσίνιν από το θεατρικό έργο " Οι τρεις αδελφές" του Άντονι Τσέχωφ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου