Πόσο λατρεύω τη βροχή. Έχει αυτή την ικανότητα να ξεπλένει
τις αμαρτίες. Να καθαρίζει τo
θόλωμα του νου, να σε αναγεννά από τις λάσπες. Οι σταγόνες στάζουν πάνω στα
χειρόγραφα ενώνοντας τα γράμματα ζωγραφίζοντας σχέδια ακαθόριστα και αδιάκριτα. Ιστορίες πάνω σε
νωπές σελίδες. Ιστορίες που κάνεις ποτέ δε θα τολμούσε να διηγηθεί. Μαζί και το
άρωμα της βροχής να συντελεί στην κάθαρση. Τόσο δυνατό τόσο διεισδυτικό. Καλύπτει όλα τα υπόλοιπα αρώματα που έχουν γνωρίσει
ποτέ οι αισθήσεις σου. Σαν να μην έχεις νιώσει πότε το άρωμα των λουλουδιών να
τρυπάει τα ρουθούνια σου. Σαν να μην έχεις πότε οσμιστεί τους χυμούς των
εραστών σου. Ο ήχος της βροχής που στάζει στη καυτή γη από τα παλάτια του
ουρανού. Μελωδία απόκοσμη στα αυτιά μου. Έλα βροχή αγκάλιασε το κουρασμένο μου
κορμί. Εγκαταλείπομαι στο μεγαλείο της ύπαρξης σου. Νιώθω μία μία τις στάλες σου να κατακλύζουν το δέρμα
μου. Να με καρφώνουν γλύκα ως τα κλειστά δωμάτια του μυαλού μου. Δεν υπάρχουν
στιγμές, δεν υπάρχουν δάκρυα, δεν υπάρχουν χαμόγελα, δεν υπάρχει παρελθόν, δεν
υπάρχει παρόν, δεν υπάρχουν άνθρωποι. Δεν υπάρχω. Δεν υπάρχω πια ούτε εγώ. . .
Δεν υπάρχει τίποτα, ποτέ δε θα υπάρξει. Μόνο η βροχή, μόνο η βροχή και το κενό.
ΣΙΣΣΥ ΜΑΚΡΙΔΟΥ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου