Παρά τη συνειδησιακή σφαλιάρα που δέχτηκε το 1939, το περίφημο πείσμα του δεν θα του επιτρέψει να τα εγκαταλείψει. Παραδέρνοντας από δουλειά σε δουλειά, θα οδηγηθεί λίγο αργότερα στο κατώφλι της δραματικής σχολής του φημισμένου Γιαννούλη Σαραντίδη, απ’ όπου αποφοιτά με τι άλλο παρά «άριστα» και μέσα στα δύσκολα μάλιστα χρόνια της Κατοχής…
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι πριν τελειώσει ο πόλεμος ως ταλέντο στο έργο «Κυρία, σας αγαπώ».
Αυτό ήταν!Οι προτάσεις για δουλειά πέφτουν βροχή από τους μεγαλύτερους θιάσους της εποχής και ο Ηλιόπουλος δεν ξέρει ποιον να πρωτοδιαλέξει. Κι έτσι συνεργάζεται κυριολεκτικά με όλους, από τη Μαρίκα Κοτοπούλη, τη Μαίρη Αρώνη και τον Αιμίλιο Βεάκη μέχρι τον Δημήτρη Χορν και τον Βασίλη Λογοθετίδη, που τον ξεχώρισε αμέσως μόλις τον είδε στο σανίδι
Πραγματική φίρμα θα γίνει ο Ντίνος από το 1954, όταν θα συνεργαστεί με τον παντοτινό του φίλο Μίμη Φωτόπουλο τόσο ως καλλιτεχνικό δίδυμο όσο και ως συνθιασάρχες. Το ανεπανάληπτο κωμικό ντουέτο έγραψε τη δική του θεατρική ιστορία, αν και για τον Ηλιόπουλο αυτό δεν θα ήταν παρά ένας μόνο σταθμός της καριέρας του…
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο ήδη από το 1948, στην κωμωδία του Τσιφόρου «Εκατό χιλιάδες λίρες». Παντοτινός λάτρης του σινεμά, έπαιξε σε περισσότερες από 70 ταινίες και χάραξε τη δική του υποκριτική σχολή στο εμπορικό μας σινεμά: «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (1954), «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (1960), «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (1960), «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1963), «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963), «Το Δόλωμα» (1964), «Η κοροϊδάρα» (1967), «Ο Στρατής παραστράτησε» (1969) και δεν συμμαζεύεται!
Το 1956 θα έρθει ο πιο αξιομνημόνευτος ίσως κόντρα ρόλος του στο κομψοτέχνημα του Κούνδουρου «Ο Δράκος». Το ελληνικό κοινό έρχεται σε επαφή με έναν άλλο Ηλιόπουλο που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί
Όπως και οι περισσότεροι ηθοποιοί του κινηματογράφου, έτσι και ο Ηλιόπουλος έζησε τη χρυσή εποχή αλλά και τη μαύρη του, όταν αναγκάστηκε να περάσει στην αρπαχτή της βιντεοκασέτας. Συχνά πυκνά εμφανιζόταν και στην τηλεόραση, παραμένοντας πάντα δραστήριος και ακούραστος εργάτης της τέχνης
Ο γεμάτος φαντασία, ποιητική διάθεση, ονειροπόληση και παιδική αφέλεια Ντίνος Ηλιόπουλος άφησε την τελευταία του πνοή στις 4 Ιουνίου 2001, έπειτα από μακρά νοσηλεία σε αθηναϊκό νοσοκομείο. Στο μνήμα του χαράχτηκε, κατ’ απαίτηση του πάντοτε αστείου Ηλιόπουλου, η επιγραφή: «Με συγχωρείτε κυρίες μου που δεν μπορώ να σηκωθώ»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου