«Κύριοι, αποκαλυφθείτε! Ιδού μια νέα μεγαλοφυΐα!». Ηταν
Δεκέμβριος του 1831 όταν με τις παραπάνω φράσεις ο νεαρός Ρόμπερτ Σούμαν
υποκλινόταν στο χάρισμα του συνομηλίκου του Φρειδερίκου Σοπέν. Τρεις μήνες
αργότερα το επίσημο ντεμπούτο του τελευταίου στο Παρίσι
στάθηκε αιτία να συνειδητοποιήσει ότι οι μεγάλοι συναυλιακοί χώροι δεν του
ταίριαζαν. Τα υπόλοιπα χρόνια της σύντομης ζωής του θα επιλέξει να εμφανίζεται
κυρίως σε ιδιωτικές συναθροίσεις προς τέρψιν της οικονομικής και πνευματικής
ελίτ της εποχής, και ακόμη συχνότερα στο σαλόνι του σπιτιού του, παίζοντας
πιάνο για τους φίλους του: τον Λιστ, τον Μπερλιόζ, τον Μπελίνι, τον Μέντελσον ,
τον Ντελακρουά.
Το κοινό είχε ένα παράπονο για τον Φρίντερικ Σοπέν: παραήταν
ήσυχος. Το πιάνο του δεν πλημμύριζε την αίθουσα με τον ήχο του και οι
συγκρατημένες του συνθέσεις χάνοντας στους μεγάλους χώρους. Βέβαια, οι χαμηλοί
τόνοι ταίριαζαν στην προσωπικότητά του. Σε μια εποχή πληθωρικών συνθετών όπως ο
Λιστ και ο Μπερλιόζ, ο Σοπέν ξεχώριζε λόγω της συστολής του. Δεν είχε αρκετή
φιλοδοξία για να οργανώσει περιοδείες και να αυτοπροωθείται. Δεν είχε αρκετή
γοητεία για να εμπνέει υστερική αφοσίωση σε θαυμαστές. Δεν είχε αρκετή τόλμη
για να γίνει διάσημος. Όμως, ό,τι του έλειπε σε υπεροψία το είχε με το παραπάνω
σε ταλέντο. Λίγοι τον είχαν ακούσει να παίζει, όμως όσοι τον άκουγαν
συγκλονίζονταν από το λεπτό κι εκφραστικό του ύφος....
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου