Ο ευλογημένος Ντ. Ελινγκτον 29 Απριλίου 1899 - 24 Μαΐου 1974

Ο Ντιουκ Ελινγκτον έδωσε κάποτε την προσωπική του συνταγή για μια ευτυχισμένη ζωή: «Είμαι εύκολος να με ικανοποιήσεις, δεν υπάρχει πρόβλημα. Απλώς θέλω να έχω τους πάντες στην παλάμη του χεριού μου». Αυτός ο γαλήνιος εγωκεντρισμός βρίσκεται στην καρδιά μιας εκπληκτικής καριέρας που τον έκανε ζωντανό θρύλο της τζαζ, φημισμένο συνθέτη και διευθυντή ορχήστρας. Το αμίμητο στυλ της μουσικής του προκαλούσε δέος στους μουσικούς και ενθουσιασμό στο κοινό.
Οπως, όμως, δείχνει η νέα βιογραφία του από τον Τέρι Τίτσαουτ, η θέληση του Ελινγκτον να κρατήσει τη δημιουργικότητά του στο κέντρο της ζωής του, προκαλούσε συναισθηματικές αναταράξεις τριγύρω του. Ανδρας με ακόρεστη όρεξη όχι μόνο για μουσική αλλά και για φαγητό και γυναίκες, πίστευε ότι το να κάνει ακριβώς αυτό που ήθελε, όταν το ήθελε, ήταν το κλειδί για να διατηρήσει αναμμένη τη ζωτική φλόγα που τον έκανε ξεχωριστό, προορισμένο για θεαματική επιτυχία

 Αυτό αναμφίβολα αποτελούσε μέρος της κληρονομιάς του. Γεννημένος το 1899, γόνος μιας μεσοαστικής μαύρης οικογένειας στην Ουάσιγκτον, είχε τη διαβεβαίωση της δοτικής μητέρας του ότι ήταν «ευλογημένος». Ο Ελινγκτον ήταν ένθερμος υποστηρικτής της φυλετικής προόδου, της αξίας και της αξιοπρέπειας των Αφροαμερικανών. Γι’ αυτόν η ουσία της μαύρης εμπειρίας ήταν η παλλόμενη από ζωντάνια μουσική σκηνή της Ουάσιγκτον, όπου το ραγκτάιμ βασίλευε και οι πιανίστες γοήτευαν πανέμορφες κυρίες. Ο νεαρός Ντιουκ τα έβρισκε όλα αυτά ακαταμάχητα. Πάντα φιλόδοξος, δεν άργησε να αποκτήσει τη δική του μπάντα. Το 1924 έπαιζε ήδη στη Νέα Υόρκη και το 1927 άρχισε τη μακρόχρονη θητεία τους στο θρυλικό Cotton Club του Χάρλεμ, που έκανε διάσημο τον Ελινγκτον.
 Η επιτυχία του ήταν προϊόν της χαρισματικής προσωπικότητάς του και του μοναδικού ταλέντου του. Ο Ελινγκτον μεταμόρφωσε την big-band jazz συγχωνεύοντας τον αυθόρμητο αυτοσχεδιασμό με τις στέρεα δομημένες συνθέσεις. Μετέτρεψε τις ατομικές φωνές σε μουσικό υλικό, διασφαλίζοντας ότι ένα κομμάτι δικό του είχε οργανική ενότητα και άμεση ζωντάνια.

Οι προσωπικότητες της μπάντας
Καλά εκπαιδευμένος μουσικός και αναγνωρισμένος βιογράφος του Λούις Αρμστρονγκ, ενός ακόμα γίγαντα της τζαζ, ο Τέρι Τίτσαουτ εξιστορεί δεξιοτεχνικά πώς ο Ελινγκτον κατάφερνε να εκμαιεύει από την μπάντα του τέτοιες διαχρονικές επιτυχίες όπως το Mood Indigo. Και αναφέρεται γλαφυρά στις προσωπικότητες της μπάντας του Ντιουκ, «ένα φασαριόζικο ασκέρι ατομιστών με σιδερένια θέληση», που ήταν σχεδόν το ίδιο πεισματάρηδες με τον αρχηγό τους. Παρόλο που άνθρωποι σαν τον σαξοφωνίστα Τζόνι Χότζες χρωστούσαν τη φήμη τους στον Ελινγκτον, είχαν επίσης επίγνωση του δικού του χρέους απέναντί τους. Συχνά τους δυσαρεστούσε ο τρόπος που οι αυτοσχεδιασμοί τους ενσωματώνονταν στον «ελινγκτόνιο κανόνα», χωρίς συνήθως να τους αναγνωρίζεται η πατρότητα.

Οπως, όμως, κάνει σαφές ο Τέρι Τίτσαουτ, τα επιτεύγματα της ορχήστρας ξεκινούσαν από τον Ελινγκτον και μόνο, και ήταν το ίδιο αδιαχώριστα από εκείνον όσο και η λαμπερή του προσωπικότητα. Και όπως γράφει ο Τέρι Τίτσαουτ, ήταν «μια ιδιοφυΐα, ένας τιτάνας της μοντέρνας μουσικής, ένας μάγος που μέχρι το τέλος της ζωής του κατάφερνε να μετατρέπει τον αέρα σε υψηλή τέχνη».
​​Τerry Teachout
Duke: A Life of Duke Εllington

Share on Google Plus

About ektos-ylhs.blogspot.com/

Με τα μάτια της Τέχνης,της Επιστήμης της Ειρωνίας, του Σαρκασμού αλλά και του Έρωτα και της Αγάπης ,βλέπουμε το σήμερα διαβάσουμε το χθες και ονειρευόμαστε το αύριο...